Tiyanak: Ang totoong kwento

Ni: Jea Mae A. Duclayan

Bagong salta kami ng aking kinakasama dito sa isang barangay sa La Union. Nagtanan kami sa kadahilanang hindi tanggap n gaming mga magulang ang aming pagmamahalan, kaya para makalayo sa kanila ay bumiyahe pa kami galing sa Maynila papunta dito sa La Union, ngunit sa pag-aakala namin na tapos na ang problema namin ay doon kami nagkakamali para bang isang napakaling pagkakamali na napadpad pa kami sa lugar na ito.

“ito ang bahay na sinasabi kong titirahan natin, ito ang pinakamura kaya ito na ang kinuha ko, kasama natin ang may-ari ng bahay dahil mag-isa lang naman niya diyan.” tumango ako sa tinuran ng aking kinakasama na si Tado, wala namang problema sa akin na kasama ang may-ari sa bahay. Pinagmasdan ko ang bahay, kapansin-pansin ang kalumaan nito dahil sa gawa ito sa kahoy kinilabutan ako ng hindi ko malaman ang dahilan ngunit mas tumindig ang mga balahibo ko nang makapasok ako sa loob. Bakit ganito? Bakit tila ang dilim at hindi man lamang buksan ang mga bintana.

“andyan na pala kayo” napalingon kami pareho sa nagsalita sa aming likuran, matandang dalaga ito at nasa singkwenta pataas ang edad.

“magandang umaga po manag Lusing… bati sakanya ni Tado …siya po ang sinasabi kong kinakasama ko si Tina”. Tumango ang matanda at tinuro sa amin ang aming magiging kwarto ngunit bago iyon nagtapos ay tinuro niya ang isang silid sa dulo ng pasilyo “huwag kayong papasok diyan sa silid iyon” hindi na kami nagtanong dahil baka pribadong silid iyon.

Nagpunta si Tado sa bayan upang bumili supplies namin dito sa bahay, nainip ako kaya nilibot ko muna ang buong bahay, bubuksan ko sana ang isang bintana ngunit pinigilan ako ni Manag Lusing.

“huwag mong bubuksan iyan iha, magagalit ang anak ko” napakunot ang nook o, may anak si manang? Ngunit akala ko ay matandang dalaga ito? Magtatanong sana ako ngunit dumating na si Tado.

“hindi ka ba nagtataka na may anak si manang Lusing?” minsang tanong ko ‘kay Tado ngunit gaya ng inaasahan ko ay nabakas ko sa mukha niya ang pagtataka.

“May anak si manang? Hindi ba’t matandang dalaga siya?”

“’yon ang sabi niya” pagkikibit balikat ko. Hinayaan na lang namin at minabuting isipin na baka ampon niya iyon.

Isang hating gabi, nagising ako sa lakas ng iyak sa katabing silid namin, iyon ay ang silid sa dulo ng pasilyo, hindi sana ako tatayo ngunit mas lumakas ang iyak, kung bakit hindi nagigising si Tado? Ay dahil umiinom ito ng sleeping pills, mahirap kasi itong makatulog kaya ganoon.

Gabi-gabi ay ganoon lagi ang nangyayari ngunit hindi namin ito pinapansin dahil sa anak marahil ito ni manag Lusing at nagigising lang sa gitna ng gabi, minsan ay pakiramdam ko rin parang may mga matang nagmamatyag sa amin habang natutulog.

 Nahanap ko na lamang ang sarili kong nasa labas na ng silid, dinikit ko ang aking tainga sa pintuan.

“hindi ako papayag na mandamay ka ng mga inosenteng tao!” sino ang kinakausap ni manang? Ang anak niya? Bakit may madadamay na ibang tao? Wala akong ibang narinig na sagot kundi isang malakas na kalabog lamang ang narinig ko at isang tili ni manang Lusing.

Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan, gusto kong tumakbo sa takot ngunit hindi kumikilos ang aking mga paa, biglang bumukas ang pintuan at iniluwa nito si manang Lusing na pawis na pawis, takot na takot at gulat na gulat nang makita niya ako.

“umalis na kayo? Nanganganib na ang buhay ninyo, hindi ko na sana kayo tinaggap pa” nilingon niya ang likuran ko na tila may hinahanap.

“nasaan ang iyong kinakasama?”

“natutulog po sa kwarto, bakit po ba anong nangyayari?” nagulat si manang at dali-daling tinungo ang silid namin.

Nagulat ako sa aking nadatnan, ang walang kamalay-malay na si Tado ay inaatake ng isang nilalang na parang bata ngunit kulubot ang mga balat nito na parang matanda, may kalakihan ang mata at bibig. Isang tiyanak! Yan lamang ang naiisip ko!

“huwag‼!” pigil sakanya ni manang Lusing, gusto ko din sumigaw ngunit takot na takot ako. Totoo ang mga tiyanak!

“huwag sila ang idamay mo… Ako nalang anak!… Ako ang gusto mo hindi ba? Patawarin mo ako kung ipinalaglag kita, hindi ko ginusto iyon ngunit kinakailangan dahil itatakwil ako ng mga magulang ko” nagsimula nang umiyak at lumuhod si manag Lusing.

Unti-unting lumapit ang tiyanak sakanya at nagiging maamo ito na parang isang tunay na sanggol. Yinakap ito ni manang Lusing.

“patawad anak! Hindi ko ginusto! Nagsisisi na ako!” patuloy parin ang pag-iyak nito, unti-unting hinaplos ng nilalang ang mukha ni manang pakiwari’y napatawad na niya ito, hindi naglaon ay naglaho na ito.

Tumakbo ako kay Tado na ngayon ay naliligo sa kanyang sariling dugo, wala akong nagawa kundi ang umiyak at humagulgol! Bago magumaga ay inilibing namin ang katawan ni Tado sa may likod bahay dahil ayokong malaman ng lahat ang nangyari, binalikan din ni Manang Lusing ang pinaglibingan ng fetus at nagalay ng bulaklak at dasal.